لاتاری انتخابات ایذه و باغملک

به گزارش پایگاه خبری آوای باغملک: دیدید فلانی رفت با فلان نماینده و رئیس فلان اداره شد؟
نماینده، فلانی رو برد تو فلان شرکت، الان حقوقش پنجاه میلیونه؟
چند سالِ قبل فلانی از رابطه‌ی نماینده، وام میلیاردی گرفت الان، دو تا خونه داره یه طرح کشاورزی، یه ماشین شاسی بلند…؟
پسر فلانی با سفارش نماینده در فلان اداره استخدام شد؟
فلان طلایفه یا فلان خانواده چهار تا جلسه برای فلان نماینده ترتیب دادن الان همشون سرِ کارن؟
فلانی یه ماه با فلان نماینده گشت الان معاون فلان اداره‌کل است؟
فلانی صد میلیون خرج انتخابات کرد الان دست راست نماینده است؟
گپ و گفت‌های بالا از مکالمات پر تکرارِ فضای انتخاباتی بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ است.
انتخابات مجلس در ایذه و باغملک، تقریبا همیشه یکی از پرشورترین انتخابات ها بوده، همواره عده‌ای با راه افتادن پشت سر یک نفر که شانس بیشتری دارد تلاش می کنند تا از قِبَلِ نماینده به نان و نوایی برسند. هم اینک که زمزمه‌هایی از تحرکات بعضی اشخاص برای ورود به انتخابات سال آینده به گوش می‌رسد خیلی از افرادی که یا به دنبال شغل و موقعیت اداری هستند یا به دنبال امتیازات دیگر، در حال رصد اوضاع هستند تا ببینند شانس چه کسی برای قبولی بیشتر است و با ورود به جرگه السابقونَ السابقون، به اولئک المقربونِ درگاه بدل شوند. این لاتاری(بخت آزمایی) که در صورت عدم قبولی نامزد مورد نظر ممکن است شخص را برای چهار سال دیگر بایکوت و سرافکنده کند از سوی دیگر و در صورت قبولی، می تواند موجبات طی ره صد ساله در چهارسال شود تمام این موارد و موارد دیگر باعث می شود تا افراد زیادی وسوسه شوند و سعی کنند شانس خود را آزمایش کنند و برای موفقیت از هیچ کوششی حتی هزینه های مالی فرو گذار نکنند (که در اغلب اوقات به تخلفات گسترده‌ی انتخاباتی می انجامد).
هدف از این یادداشت، یادآوری یک عبرت از گذشته است: مادامی که انتخاباتها بر مدار لیدرهایی می‌چرخد که هدفشان از تلاش برای رای آوری نامزد مورد نظرشان، منافع شخصی است نه منافع عمومی، این شهرستانها روی پیشرفت را نخواهند دید. تا زمانی که نامزدها در پی جذب افراد با وعده و وعیدهای شخصی اند نمی توان امیدی به آینده بست. مادامی که نمایندگان می گویند فلانی آدم توانمندی است اما با ما نبوده است در بر همین پاشنه می‌چرخد. وقتی نمایندگان و اطرافیان ذی‌نفوذشان حلقه‌های سلسله مراتبی تشکیل می‌دهند تا شهروندان برای گرفتن حقوق بدیهی و مسلم‌شان هم نیاز به رابطه بازی داشته باشند نمی توان منتظر اصلاح ساختارها بود.
ساده‌لوحانه است که بگوییم در سیستمی که رای دهندگان برای گرفتن امتیازات مختلف، نمایندگان را تحت فشار قرار می‌دهند و آنها را وادار به دخالت در قوه‌ی مجریه می کنند شایسته سالاری نهادینه می شود.
تجربه پیش رو تحلیل پیچیده ای نیاز ندارد. من برای تو رای جمع می کنم تو برای من کار می کنی
کاندیدایی که هنوز انتخابات شروع نشده به صدها لیدر بدهکار شده است چگونه می تواند برای مردم کار کند؟ نماینده‌ای که اطرافیانش برای گرفتن پست او را تحت فشار قرار می دهند اگر همین اطرافیان در پست های مدیریتی به بدترین شیوه عمل کنند چگونه می توان از ایشان انتظار داشت تا بُعدِ نظارتی خود را اعمال کند؟
واضح است که هر قصور یا تقصیری در حوزه‌ی مدیریت اجرایی کشور اتفاق می‌افتد باید یقه‌ی مدیرانِ دولت را گرفت، اما چه کسی باید این کار را انجام دهد؟ پاسخ ساده است: نمایندگان مجلس اما اگر مدیران دولت را همین نمایندگان مجلس انتخاب کرده باشند مثل این است که نماینده بخواهد خودش را بازخواست کند.
اغلبِ اوقات، نمایندگان تمایلی برای مسئولیت دادن به بعضی افراد ندارند و این، خودِ افراد هستند که با پوست کلفتی تمام، نمایندگان را وادار به لابی می‌کنند تا برای آنان ابلاغ مدیریت بگیرند حال این اشخاصی که این همه با نفوذ هستند را چطور نمایندگان می‌توانند بازخواست کنند؟
.آیا شما در این سیکل معیوب جایی برای عرض اندام نخبگان و افراد توانمند می بینید؟ آیا شما در این چرخه‌ی مخرب و خود تقویت کننده راهی برای بهبود اوضاع می‌بینید؟
آیا مردم عادی که با تحقیق و پرس و جو به دنبال انتخابِ افراد توانمند برای نمایندگی مجلس هستند می‌توانند امیدی به انتخاب شایستگان داشته باشند. آیا افراد توانمند که نمی خواهند در صورت قبولی در انتخابات به اطرافیانِ ناصالح باج بدهند شانسی برای ورود به مجلس دارند؟
القصه، به نظر می‌رسد حالا حالا ها در بر همین پاشنه می‌چرخد و روال همان روال سابق است و آینده، تکرارِ گذشته است و بلکه به مراتب بدتر.
تنها امیدی که می توان به بهبود اوضاع داشت تصویب قوانین و مقرارتی است که ضمن بستن منافذِ رانت خواهی، نظارت پر قدرتی را بر عملکرد نمایندگان اعمال کند. اما چه کسی باید این مقررات را تصویب و اجرا کند؟ مجلس و سازمان های بازرسی!!!